Verward gedachtengang

Oke, laten we die sexy Griek vergeten van mijn vorige weblog, hoe sexy en adorable hij ook is, hij is niet mijn type, hij blijkt overigens oorspronkelijk uit Albanië te komen, meneer wordt boos als ik niet opneem, wil wel in NL komen maar heel eerlijk, ik heb het wel weer gehad, als hij het nodig vind boos te worden als ik de telefoon niet opneem dan weet ik nu al dat ik mij enorm verstikt ga voelen als ik bij zo'n man terecht zou komen...

Ik ben dus nog samen met mijn 'ex'/'vriend'.. Het is ook niet uit geweest in de tussen tijd mocht je je dit afvragen.. ik kon het niet, heb het meerdere malen geprobeerd maar ik kom niet verder dan: "Ik zie mijzelf niet met je voor het altaar staan".. Hij wou nog met zijn dominee vragen over dat beeld, alsof de dominee hier iets aan kan veranderen reageer ik nors.. en toch zeg ik niet dat het definitief over is, waarom weet ik ook niet, nog steeds niet. Het lukt mij niet, we hebben zoveel meegemaakt, zoveel doorstaan en dan nu voel ik er niets meer bij.

We waren gister 'gezellig' aan het biljarten, erg leuk, ik ben er gek op maar mijn geliefde was weer eens moe, moest vroeg op bed want zou de volgende ochtend 1 van zijn beste kameraden gaan helpen met straten dus nadat we de Döner Kebab bij de shoarmazaak binnen hadden wou hij meteen die kant op, het was ook al laat, (half 12 in het weekend wel te verstaan)!!!
Dus werd ik thuisgebracht, niet dat ik er gisteravond echt om zat te malen dat het gebeurde want de enige die wat woorden uitsprak was ik, met als antwoord mocht ik ontvangen : Uhu, ja, nee, okeuuu.....

Zucht... frustrerend, ik lig me er maar bij neer, vandaag gaat het niet uit, morgen ook niet, ik moet maar gewoon per dag leven, een nieuwe methode.. misschien, heel misschien, dat het dan beter wordt, welke keus er dan ook gemaakt wordt.

Skype gesprek, EN NU KLAAR, vliegticket?

Zucht, hoe kan het dat je wel de tijd hebt foto’s te plaatsen op je Facebook tijdens je ‘oh-zo-harde’ werken terwijl je geen tijd hebt je vriendin, IK dus, even te bellen.. Frustratie, enorme frustratie, nog even en geef op je foto’s een sarcastische opmerking a-la me… ik houd mij in en druk schuddend het Facebook profiel van jou weg…
Dit is een doodlopende weg, en toch blijf ik hem tot nu al 3 jaar bewandelen, FUCK! Als ik mijzelf nu onder de kont kon schoppen deed ik dat nu..

Vandaag aan het werk geweest, voor maar liefst 3.45 uurtjes zodat ik nog kon genieten van de laatste zonnestralen, niet te vergeten nog even goedendag te zeggen tegen die knappe Duitse hotelgast die vandaag weer zou aanreizen.. (2 week terug is hij net vertrokken en nu een 2^e keer in het hotel waar ik werk) yup… genieten inderdaad.. wat een heerlijke kerel haha! Die zien we vrijdag wel weer… ;)

Ja zoals je wel merkt neem ik mijn relatie niet meer heel erg serieus, het stelt dan ook niet veel meer voor en heb de beslissing genomen dit niet langer meer te willen, deze relatie…
Ik flierefluit (een meer schappelijk woord voor flirten) er op los. Geen probleem ik weet mij in bedwang te houden en ga echt niet in deze hotelgast zijn deluxe geboekte kamer belanden… Even terugkomend op mijn vorige weblog waar de sexy lieve Griek werd genoemd… Ik neem zijn naam bij deze toch even: Gledis… GLEDIS, GLEDIS, GLEDIS… oh yeah, feels good om die naam uit te spreken, ondanks dat mijn nickname Anoniem betekend in het Nederlands wil ik toch deze jongen zijn naam publiekelijk noemen, gewoon, omdat ik gister met hem heb geskyped, en voor het eerst (na ongeveer 25 pogingen mij te bellen) toch maar heb opgenomen omdat ik op dat moment voor de camera zat en hij dus kon zien dat ik reageerde op zijn telefoontje… KUT, en nu? Mijn microfoon deed het zogenaamd niet, mijn mobiel neem ik nooit op omdat ik aan het werk ben, en WAAROM moet hij zo nodig mijn stem horen? Zucht, ik druk op de groene knop op mijn mobiel en zeg zacht: “hello……” Oh gut, moeten we nou echt gaan bellen? Oke, ja ja, het gaat goed, kan ik nu ophangen dan?
Maar vanaf het moment dat ik weer opkeek naar zijn scherm, waar zijn opgeluchte en enthousiaste gezichtje was te zien begon ik te lachen en werd ik iets meer relaxt, my god, wat een hottie! Het moment dat ik op het rode knopje drukte had ik al spijt, zijn stem is heerlijk, zijn lach maakt mij aan het lachen en het is heerlijk om met hem over gemeenschappelijke interesses te praten. Jemig dit gevoel heb ik gemist, gewoon lekker genieten van een gesprek met iemand, elkaar kunnen zien, over niets kunnen praten en toch het gevoel hebben of kun je nog uren doorgaan… Het verschil tussen dit en mijn relatie? Mag ik een voorbeeld noemen? Laatste keer ‘gezellig’ ergens wat drinken kwam hij niet verder dan “Hoe was het vandaag op werk schat”? en toen ging hij lekker ongegeneerd op zijn Facebook pagina kijken de rest van de avond, dat was het gesprek, ik dronk snel mijn drankje op en concludeerde dat het maar tijd was om te gaan, juist, daar was hij het wel mee eens… en nee, hij of ik hadden geen slechte dag, dit is de dagelijkse toestand… Toch kan hij zeggen dat ik de ware ben en de vrouw van zijn kinderen wordt, nee sorry.. dat kan toch niet? Ben je nou serieus? Wij, een toekomst? Serieus?

Laat ik het maar stilhouden dat ik nu serieus graag naar Griekenland wil om te kijken of dit wat kan worden tussen mij en de sexy Griek…
Ik moet, en zal het uitmaken, en nee, hij gaat mij niet weer manipuleren om toch te blijven omdat hij oooohh zo van mij houdt, jemig waarom ik er altijd weer voor val, laat overhalen, ik heb werkelijk waar geen idee, als er mensen zijn die hun vrijwillig willen melden om er een punt achter te zetten namens mij, graag… Mochten er nog mensen zijn die de loterij hebben gewonnen of teveel geld op de rekening hebben staan, sponsor mij dan voor de vliegticket naar Griekenland…. Yeah.. I like it easy!

Compliceerde liefde...

Hier zijn we dan, staan voor elkaar, weer bij mijn voordeur afscheid te nemen… Duizenden gedachten overvallen me maar voornamelijk de vraag: Moeten we nu echt weer verplicht gaan zoenen om afscheid te nemen? Een paar simpele kusjes, en jawel daar gaan we weer… denkend aan iets anders zoen ik hem maar terug.. het hoort er nu eenmaal bij, bij een relatie. Hij knuffelt mij alsof hij mij een week niet ziet, wat ook een grote kans is doordat hij het druk heeft met zijn bedrijf en ik ook met mijn werk.. “tot woensdag en lekker slapen”…
Ja, bedankt, jij ook… snel druk ik hem nog een kus op de lippen en wacht ik tot hij naar de auto loopt en instapt, hij zet de auto in zijn achteruit en rijd de oprit af, we zwaaien nog even en dan rijd hij weg, opgelucht sluit ik de voordeur en veeg ik mijn mond af van al dat gekwijl van 5 minuten daarvoor… Zuchtend laat ik mijzelf vallen op de bank, de rest van de familie ligt al op bed en daar zit je dan na een saaie avond, wat heb ik toch een hekel aan het feit dat mijn vriend altijd zo moe is van het werk en met zijn voeten een meter wijd open op de stoel neerploft en dan erbij zit alsof zijn laatste uur heeft geslagen, hoe heeft het zo ver weten te komen dat ik nog samen ben met deze man waar ik mij totaal niet meer tot aangetrokken voel, of ik überhaupt wel verliefd op hem ben geweest is mij ook een grote vraag aangezien ik nooit die hevige gevoelens bij hem heb gevoeld en het nou eenmaal zo is gelopen dat we al 3 jaar in een relatie zitten, ‘eenmaal zo is gelopen’, juist.. hoe kan het nou 3 jaar nou eenmaal zo zijn gelopen, maar zo denk ik er echt over.. veels te snel terecht gekomen in de relatie zonder elkaar te kennen… je leert elkaar snel kennen maar ook de schoonfamilie, ook niet echt iets wat ik had gehoopt dat het zou zijn, vrij streng gereformeerd vrijgemaakt en erg veel commentaar kreeg ik de eerste 2 jaar over me heen op het feit dat ik naar een vrije baptistenkerk ging “een duivelse kerk”.. NIET MIJN WOORDEN!

Goed, we gingen na onze eerste half jaar verkering naar de dominee van zijn kerk, die verassend genoeg meer aan mijn kant bleek te staan… Ik twijfelde het eerste jaar enorm of onze verschillen wel goed zouden komen, of we elkaar beter zouden kunnen begrijpen… Dus na 7 maand was ik er ontzettend klaar mee en zei ik dat dit niet langer ging werken tussen ons, ik maakte het uit en hij zat met tranen naast me op de bank…

3 maand later zag hij in wat hij al die tijd verkeerd had gedaan, het feit dat ik als een hondje achter hem aan moest lopen en geen inbreng had over wat we gingen doen (merendeels waren we met zijn vrienden op stap waar vervolgens het onderwerp trekkers en auto’s het gesprek van de avond was) ik lag er totaal buiten en keek er tegenaan hem weer te zien…
Ik gaf hem een kans, niet een 2^e kans want ik had hem voor mijn gevoel al zoveel gegeven in het eerste halfjaar, nee, ik gaf hem een kans hem te laten bewijzen dat hij echt veranderd was.. en… dat was hij! Hij IS veranderd, zeker ten goede! Ik heb eigenlijks ook niks te klagen want ik heb een goede man gevonden, met een hart van goud, die ik kan vertrouwen en die veel voor mij over heeft… Maar… het is het niet… Ik heb er geen zin meer in, ik heb geen zin meer om al die verschillen te veranderen in een goed samenzijn.. Ik geloof namelijk nog steeds plechtig dat niemand van de beide kanten zijn/haar eigen identiteit moet opgeven om een relatie te laten werken… en daarbij komt is dat ik niets meer voel als ik hem zoen behalve de gedachte “zijn wij bijna klaar hiermee”?

Waarom ik de knoop nog niet heb doorgehakt? Ik heb werkelijk geen idee, misschien om het feit dat mijn vorige relaties nooit langer duurden dan 3 maand, misschien omdat deze man mij door en door kent, misschien omdat ik hem kan vertrouwen of omdat ik het gewoon echt niet slecht heb bij hem, omdat hij van mij houdt, van mij geniet…
Ik denk dat het een mix is van al het bovenstaande en het feit dat mijn vertrouwen in mannen door mijn vorige ervaringen op het nulpunt is gedaald en ik doodsbenauwd ben dat ik nooit meer een man vind zoals hem, betrouwbaar en lief.. die echt voor mij gaat…
En doodsbenauwd om weer op mijn bek te gaan met echte gevoelens, ik ben namelijk echt wel eens 2/3 keer smoorverliefd geweest en keihard afgewezen of bedonderd, dus dan mag ik nu geen verliefde gevoelens hebben ervaart bij deze man, maar is dit zo belangrijk in jullie ogen?

Oké.. helemaal compleet is dit verhaal nog niet, er is iemand, iemand die ik niet vertrouw maar stiekem zo ontzettend geweldig vind, of ik verliefd ben vind ik lastig te zeggen…
Mijn periode werken in het buitenland een paar maand terug ging namelijk ook radicaal fout qua gevoelens, ik ben vreemdgegaan, heb het opgebiecht en hij heeft mij vergeven…
Probleem is, de spanning, de gevoelens die ik voelde bij die persoon in het buitenland had ik nooit gehad bij mijn vriend.. Maar, ik heb beloofd het nooit weer te doen en daar ga ik mij ook aan houden, want de jongen waar ik stiekem helemaal weg van ben is hier niet in Nederland maar een Griek, een prachtige man, prachtige glimlach, prachtige stem.. NATUURLIJK, deze man heeft ook zijn imperfecties maar als ik hem op Skype zie begin ik te blozen, weet ik niet wat ik moet zeggen (en dat komt niet vaak voor)!
Ik wil alleen niet weer dezelfde fout begaan, ik wil hem niet weer zo ontzettend kwetsen zoals mannen mij ooit kwetsten.. Het is het waarschijnlijk ook allemaal niet waard maar ik hoop nog steeds op “echte liefde” of in ieder geval een kans erop..

Ik wil graag jullie mening over dit hele verhaal en zou het ontzettend waarderen als jullie mij een bericht sturen via de inbox, ik kan wel wat wijze raad gebruiken… en mocht je mij een idioot vinden wat ik best begrijpbaar vind, houd het dan a.u.b. netjes…